Vietnam: Nha Trang t/m Saigon; Cambodja: PhnomPenh

Ok waar waren we gebleven. Inmiddels hebben we trouwens toegegeven aan het feit dat bijna iedereen een apparaat heeft om gebruik te maken van wifi behalve wij.. Vandaar dat ik dit bericht nu aan het typen ben op onze kamer met de nieuwe iPod touch.. Ik heb geen illusies dat dit op de lange termijn kosten bespaart op internet cafés maar overal spelletjes kunnen spelen en via Facebook en Skype stalkende (schoon)ouders hebben is ook wel de moeite waard.

We waren gebleven in Hoi An. Kyra zei vorige keer (de dag na onze eerste strand dag) dat we als kreeften terug waren gekomen. Dit bleek een groot understatement te zijn, aangezien de gevolgen (ongelijk kleurende vervellende huid) nu pas een beetje weg zijn getrokken. Twee weken erna. We hebben van ons verblijf in Hoi An toch nog het beste proberen te maken en zijn Hoi An Old Town gaan bekijken. Dit is het auto-vrije centrum van Hoi An met allemaal oude huizen, assembly halls, musea en andere oude gebouwen. Heel mooi om te zien. De ochtend erna zijn we naar de My Son ruïnes gegaan, een soort voorproefje van wat we gaan zien bij de Angkor tempels in Cambodja en dezelfde dag zijn we naar Nha Trang vertrokken met de slaapbus, de eerste van de twee busreizen in dit verslag die niet comfortabel waren. We werden anderhalf uur te laat opgehaald door het busbedrijf en ervan beschuldigd dat wij te laat waren (waarom weet niemand). Vervolgens werd ik in de slaapbus niet in de al-eigenlijk-te-klein-voor-westerlingen bedjes gelegd, maar kreeg ik een plekje op een kussen in het gangpad. Super. Kyra lag wel gewoon in een bedje dus dat is dan weer een geruststelling voor jou, Anneke ;). Desalniettemin zijn we heel aangekomen en hebben we de eerste echt-aardige motorcycle taxi driver ontmoet die ons doodleuk vertelde dat hij om 5:30 's ochtends zijn hardloopsessie al achter de rug had en ons zo fris als een hoentje naar een goedkoop hotel bracht.

In Nha Trang hebben we vervolgens een beetje bijgeslapen (het heet namelijk een slaapbus maar heel veel slaap je niet). De dag erna hebben we een boat trip gedaan naar verschillende eilandjes, een aquarium en snorkelplek waar we van het dak van de boot af konden springen. De crew van de 'partyboat' was gek en wisten voor iedere nationaliteit een liedje te verzinnen. Zo heeft Kyra 'ik heb een potje met vet' gezongen met de geïmproviseerde band en zanger die voor de gelegenheid zijn shirt vervangen had door twee voorgebonden kokosnoot-helften, en hebben de mensen uit Canada 'summer of 69' mogen doen. Enkele liedjes en vieze shotjes van de floating bar later was de trip teneinde en zijn we nog even de zee in gegaan op het strand en hebben we 's avonds gegeten met Richard en Stacey, een Canadees koppel van de boot.

Met hen zijn we de dag erna naar het waterpark gelopen wat dicht bleek te zijn (Vientiane deja-vu). Toen zijn we maar gewoon op het strand gaan liggen en zijn we 's avonds gaan stappen. Aangezien het succes van de stapavond vaak af te meten is aan de ernst van de kater was het een hele leuke avond geweest. Als ideale remedie tegen de hangover zijn we met Rich en Stacey naar de Mud Spa geweest waar we in modderbaden en mineraalbaden hebben gelegen wat allemaal enorm goed voor je schijnt te zijn. Ik snapte het niet zo goed, het was gewoon vieze koude stinkende modder, maar toch weer een ervaring rijker. En we hadden scooters gehuurd om erheen te rijden dus dat was zeker al weer de moeite waard.

De dag erna hebben we afscheid genomen van Rich en Stacey (zij naar het noorden, wij naar het zuiden) en hebben we de bus naar het bergdorpje Dalat gepakt. Hier aangekomen regende het en hebben we bijna niks gedaan behalve naar het 'Crazy House' gaan. Dit huisje is een soort Alice in Wonderland achtige constructie waar je in Nederland bij de gemeente nooit een vergunning voor zou krijgen, maar aangezien dit gebouwd is door de dochter van een voormalig president kan dat toch wel. Die dag en de dag erna regende het nog steeds dus besloten we onze reis voort te zetten naar stranddorpje Mui Ne. Dit is een dorpje met het enige doel het strand, maar daar aangekomen regende het daar ook dus hebben we diezelfde dag de bus geboekt naar Ho Chi Minh City (Saigon).

Deze bus was nog erger dan de slaapbus van Hoi An naar Nha Trang. Het was een kleinere bus en ze hebben er meer mensen ingepropt dan ik ooit heb gezien. Met 5 werden we op een achterbank gezet die ontworpen was voor 4 smalle Aziaten. Echter, het belangrijkste is dat we zonder botbreuken aankwamen en op twee motorcycle taxi's naar ons hotel werden gebracht. Dachten we. Onze twee chauffeurs zeiden beiden dat ze wisten waar het was dus dat zat wel goed. Dachten we. Toen we vertrokken van het busstation ging de motorcycle met Kyra achterop er als een speer vandoor en mijn chauffeur reed rustig naar de plek van bestemming. Daar heb ik ongeveer 10 minuten op Kyra staan wachten maar aangezien zij veel en veel sneller hadden gereden was het raar dat ze er nog niet waren. Later hoorde ik van Kyra dat ze inderdaad veel eerder in het gebied waren, maar dat de chauffeur het adres vergeten was. Na wat rondrijden zagen ze mij gelukkig langs de weg staan en konden we opgelucht ademhalen.

In Saigon hebben we de walking tour van de Lonely Planet gevolgd en zijn we naar het indrukwekkende War Remnant museum gegaan. Hier waren tentoonstellingen over de Vietnam oorlog te zien en aangezien Kyra en ik beiden alleen wat dingetjes wisten uit films was dit een goede en indrukwekkende geschiedenisles. De ochtend erna ben ik naar CrossFit Saigon gegaan en omdat zij alleen lessen hebben om 5:45 mocht ik heel vroeg uit bed. Dit was het zeker waard aangezien het vroeg in de ochtend nog niet zo warm was (toch zijn er liters zweet verloren) en heb ik weer een korte workout gedaan. Op de hotelkamers kan ik wel de pushups en handstand pushups een beetje bijhouden maar af en toe iets anders is ook fijn. Kyra doet inmiddels ook regelmatig pushups mee en is van 1 pushup naar 4 sets van 13 stuks gegaan. Dat komt dus helemaal goed!

Inmiddels hebben we de reis naar Cambodja achter de rug en zijn we veilig in Phnom Penh aangekomen. Hier hebben we gisteren een tour naar de beruchte Killing Fields en het S-21 museum gehad. Dit was zeker het indrukwekkendste wat we tot nu toe gedaan hebben. Het is onvoorstelbaar wat hier gebeurd is. We hadden vooraf de film 'The Killing Fields' wel gekeken en iedereen heeft wel van de Khmer Rouge gehoord maar door een audiotour te doen door de Killing Fields zelf en het museum te bezoeken krijg je pas een echt beeld van wat er hier gebeurd is. En dan te bedenken dat dit nog maar ongeveer 30 jaar geleden heeft plaatsgevonden.. Een hele bizarre ervaring. 

Vandaag doen we nog een korte looproute door Phnom Penh en morgen gaan we naar de kust. Sihanoukville om precies te zijn. Daar gaan we wat standjes en eilandjes bezoeken, want zonder zwembad of strand hier in Phnom Penh is het veel te heet (35 in de schaduw). 

Ik zal nog proberen wat foto's bij te voegen maar dat kan even duren.

Groeten uit Cambodja, Niels en Kyra